Witold Urbanowicz urodził się w 1931 r. w Oszmianie w województwie wileńskim. Wraz z rodziną został przesiedlony na Górny Śląsk. W latach 1950-56 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był uczniem profesorów: Zygmunta Radnickiego, Zbigniewa Pronaszki, Czesława Rzepińskiego i Jonasza Sterna. Współtworzył Grupę Pięciu szybko przemianowaną na Grupę Nowohucką (z tej racji, że większość artystów mieszkała w Nowej Hucie), do której należeli: Barbara Kwaśniewska, Danuta Urbanowicz, Julian Jończyk, Janusz Tarabuła, Jerzy Wroński. Pod koniec lat 50. XX w. to oni współtworzyli jedno z najciekawszych zjawisk polskiej sztuki powojennej - malarstwo materii.
Danuta Urbanowicz ukończyła Krakowskie Liceum Sztuk Plastycznych w 1951 r. Od 1951 do 1957 r. studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach profesorów: Jacka Pugeta, Adama Marczyńskiego, Jonasza Sterna. Dyplom uzyskała w 1957 r. w pracowni prof. Czesława Rzepińskiego. W latach 1959-62 wraz z grupą kolegów plastyków i aktorów współtworzyła awangardowy teatr lalkowy "Widzimisie" w Nowej Hucie. Od 1961 r. należy do Grupy Krakowskiej. Na przełomie lat 1962/63 przebywała na stypendium MKiS w Paryżu. W latach 1964-2000 prowadziła pracownie malarstwa i rysunku na Wydziale Form Przemysłowych w Katedrze Sztuk Wizualnych krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Danuta Urbanowicz w procesie tworzenia wykorzystuje koronki, blachę, siatkę, dzins.
Eugeniusz Mucha urodził się w 1927 r. w Niewodnej na Rzeszowszczyźnie. Studiował w krakowskiej ASP w latach 1949-1955. W czasie studiów starał się wypełniać nakazy realizmu socjalistycznego. Po ukończeniu Akademii odrzucił zarówno balast socrealizmu, jak wyuczonych konwencji. Przez trzy lata w ogóle nie malował. Poszukiwał inspiracji w kulturze ludowej, chłopskiej. Zachwycony jej autentyzmem, świeżością, naiwnością, do dzisiaj pozostaje pod jej szczególnym wpływem. Stworzył jednak własną poetykę, na którą składa się zainteresowanie podstawowymi egzystencjalnymi problemami człowieka i prostota środków wyrazu. Eugeniusza Muchę fascynują: narodziny, miłość, przemijanie, śmierć. Jest uważanym za jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich twórców malarstwa o tematyce religijnej. Artysta uprawia również malarstwo monumentalne. Opracował bądź wykonał liczne polichromie kościołów, między innymi w Lublinie (z zespołem), Lutczy, Lublińcu Starym, Łętowni, Niewodnej, Oleszycach, Potoku Jaworowskim, Rzeszowie, Zapałowie.
Julian Jończyk naprawdę nazywał się Julian Jonczyk. Urodził się w1930 r. w Szczekocinach, zmarł we wrześniu 2007 r. w Krakowie. Był artystą awangardy, członkiem Grupy Nowohuckiej i Grupy Krakowskiej, jedną z najciekawszych indywidualności polskiej sztuki współczesnej. W latach 1950-56 studiował w krakowskiej ASP. Zaczął od przygody z malarstwem materii, ale jego znakiem rozpoznawczym szybko stała się neonowa świetlówka. Budował z niej rzeźby, tworzył instalacje. Głośna stała się jego "Korekta pomnika Adama Mickiewicza" na Rynku Głównym - w dłoni wieszcza artysta umieścił pęk neonowych lamp.
Walenty Gabrysiak studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1949-54 na Wydziale Malarstwa w pracowniach prof. Adam Marczyńskiego i prof. Wacława Taranczewskiego. W 1965 r. był stypendystą rządu belgijskiego w Ecole de la Cambre w Brukseli. Ewa Buczyńska-Gabrysiak dyplom krakowskiej ASP na Wydziale Malarstwa uzyskała w 1954 r. Uprawia malarstwo, grafikę, rysunek, techniki ścienne. Gabrysiakowie należą do pokolenia, które kończąc studia w poł. lat 50. XX w. wybuchło buntem przeciwko oficjalnej, państwowej linii sztuki, odrzucając zarówno socrealizm, jak i realizm bezprzymiotnikowy. Obydwoje uprawiają malarstwo abstrakcji.
Paulin Wojtyna urodził się w 1913 r. we wsi Korniaktów koło Łańcuta. W 1925 r. rozpoczął naukę w gimnazjum w Jarosławiu, a następnie na Uniwersytecie Ludowym w Gaci Przeworskiej, gdzie zetknął się z wybitnym pedagogiem, działaczem społecznym i twórcą polskiej koncepcji uniwersytetu ludowego Ignacym Solarzem. W tym okresie Paulin Wojtyna publikował wiersze i opowiadania w tygodniku „Wici”. Jednak nie został pisarzem. Wybrał architekturę na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1941 r. rozpoczął naukę w studium rzeźby i rysunku Kunstgewerbeschule w Krakowie (po II wojnie światowej Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych). Podczas okupacji prowadził działalność konspiracyjną, mieszkał przy ul. Wielopole 3 w Krakowie, gdzie mieściła się kwatera VI Okręgu Batalionów Chłopskich na Małopolskę i Śląsk. W wieku 32 lat powrócił na uczelnię, by kontynuować studia. Po zakończeniu studiów pracował jako asystent w Pracowni Rzeźby Studium Ogólnego Akademii Sztuk Pięknych do 1978 r. Paulin Wojtyna uprawia przede wszystkim rzeźbę, także maluje, pisze wiersze. Od 1956 r. mieszka w Nowej Hucie. W jego rodzinie jest wielu artystów. Krystyna Wojtyna – Drouet, uprawia tkaninę artystyczną, pisze wiersze, Zofia Wojtyna - Raczkowska jest fotografikiem, fotografuje konie, jej syn Marek Raczkowski jest rysownikiem, a Małgorzata Raczkowska, skończyła rzeźbę na ASP w Warszawie.
Bartosz Szydłowski urodził się w 1968 r. we Wrocławiu. Ukończył filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz Wydział Reżyserii Dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Debiutował w 1997 r. „Słowami Bożymi” Ramona Valle Inclana w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego. W 1996 r. w krakowskiej dzielnicy Kazimierz założył Stowarzyszenie Teatralne "Łaźnia", niezależną scenę teatralną, która od początku swojego istnienia prowadzi interdyscyplinarną działalność kulturalną, przygotowując projekty społeczno-edukacyjne i silnie angażując się w życie lokalnej społeczności. Od 2005 r. Bartosz Szydłowski jest dyrektorem artystycznym Teatru „Łaźnia Nowa”, który mieści się w dawnych warsztatach na os. Szkolnym w Krakowie-Nowej Hucie. Wyreżyserował: „Zabawa” według Sławomira Mrożka (2000), „Miłość Fedry” - Sarah Kane (2001), „Wścieklizna show albo strasznie fajni ludzie” według Pawła Jurka (2003) oraz „Edyp. Tragedia nowohucka” według Sofoklesa (2005) i „Krwawe Wesele” na motywach dramatu Gracii Lorci (2007). Za swoją działalność Bartosz Szydłowski został nominowany do nagrody TVP Kultura dla najlepszych, najciekawszych, najwybitniejszych twórców polskiej kultury w kategorii TEATR za rok 2007.